“What I meant to say” is een eerbetoon aan de langdurige relaties van oude vrienden en muzikale landgenoten die na 30 jaar bij elkaar komen om weer een keer muziek te maken. Steve Million, een gerespecteerd pianist/componist, bekend in de Chicago jazzscene heeft 8 eerdere cd’s geproduceerd op de labels Palmetto, Blujazz en Origin, samen met “What I meant to say” bracht hij ook Jazz Words uit op Origin.

Gitarist Steve Cardenas en drummer Ron Vincent ontmoetten Steve toen ze allen woonden in Kansas City in de late jaren ’70, ze speelden daar onder de naam Four Friends. Na het vertrek van Vincent en Million naar New York viel de band uit elkaar, maar uiteindelijk kwamen ze in 2019 weer bij elkaar en met de toevoeging van bassist John Sims ontstond er een nieuwe versie van de Four Friends.

Million verhuisde in 1988 naar Chicago, het jaar dat hij halve finalist was in de internationaal befaamde Thelonius Monk Piano Competition. Zijn spel is altijd sterk beïnvloed door Monk en hij vormde een duo piano groep met de naam Monk’s Dream. Million heeft altijd gespeeld met topmuzikanten, Steve Cardenas was lang lid van het Paul Motian Electric Bebop Band, het Charlie Haden Liberation Liberation Orchestra en het Steve Swallow Quintet. Ron Vincent was lid van het Gerry Mulligan Quartet, hij nam 4 albums met hem op en met veel andere grootheden waaronder Phil Woods, Lee Konitz etc. John Sims werktr met Ron McCurdy, Joel Frahm en het Chicago Jazz Orchestra o.a.

Alle nummers op dit album zijn gecomponeerd door Million, sommigen zijn nooit eerder uitgevoerd sinds hij ze schreef, hij moest naar de tapes luisteren om de muziek te recreëren, want er was geen bladmuziek meer uit die tijd. Er waren enkele nummers die hij op andere albums opnam dus die waren makkelijk te traceren. “Open the book” schreef hij in 1981 voor zijn eenjarige dochter Peige, het verscheen op zijn solo cd Remembering the way home en het is het openingsnummer op deze cd.

Invloeden van Monk heb ik (helaas) niet kunnen herkennen, maar wel uiterst relaxte en knappe piano muziek, maar gezien de gigantische evolutie van het pianotrio had ik toch wel meer verwacht en de bijdrage van Steve Cardenas op gitaar is ook niet wereldschokkend. Waar Amerika natuurlijk jarenlang het voortouw had in de jazz, moeten we nu in veel opzichten de vernieuwingen en frisse ideeën duidelijk zoeken in Europa. Desalniettemin is dit een technisch en muzikaal perfect album, alleen de verrassing en spanning die de jazz kan bieden, ontbreken.

Jan van Leersum.